Η άνθιση της αρχιτεκτονικής γλυπτικής στην Ελλάδα κατά τη μέση βυζαντινή περίοδο βασίστηκε κατά κύριο λόγο στη χρήση λευκού μαρμάρου. Εντούτοις, σε μία μικρή ομάδα τέμπλων του 10ου και 11ου αιώνα χρησιμοποιήθηκαν πολύχρωμα μάρμαρα και λίθοι. Οι περιπτώσεις αυτές σχετίζονται επί το πλείστον με μεγάλης κλίμακας και πολυτελείς ναούς, στων οποίων την ίδρυση ενεπλάκησαν πρόσωπα συνδεόμενα με την Κωνσταντινούπολη ή ακόμα και ο ίδιος ο βυζαντινός αυτοκράτορας. Η μελέτη των συγκεκριμένων τέμπλων αποδεικνύει ότι ακολουθούσαν κωνσταντινουπολίτικα πρότυπα και χρησιμοποίησαν υλικό εισηγμένο πιθανότατα από την πρωτεύουσα, η οποία αναγνωρίζεται ως το κέντρο συλλογής και ανακύκλωσης των σπάνιων πολύχρωμων μαρμάρων.