Πριν από την μίμησιν: σκέψεις για τις πρώιμες ελληνικές τεχνολογίες της όρασης

Το άρθρο αναλύει την έννοια της εμπρόθετης υλικότητας, την ιδέα δηλαδή ότι τα άψυχα αντικείμενα – τα «πράγματα» – έχουν την ιδιότητα να διαδρούν με τους κατασκευαστές, τους χρήστες και τους θεατές τους. Αν και στο ουμανιστικό πλαίσιο εντός του οποίου συλλαμβάνουμε, παραδοσιακά, τις έννοιες του πολιτισμού, της τέχνης, της δημιουργίας, και της επικοινωνίας, η σκέψη ότι άψυχα αντικείμενα (τα οποία εννοούμε να βλέπουμε και να βιώνουμε ως «τέχνεργα») εκδηλώνουν πρωτογενείς πρωτοβουλίες μοιάζει εξωπραγματική, ανορθολογική και παράλογη, η πρόσφατη αρχαιολογική έρευνα, κινούμενη προς μια σαφώς μετα-ουμανιστική κατεύθυνση, αντιλαμβάνεται πλέον τα άψυχα πράγματα που μας περιβάλλουν ως εμπρόθετους δράστες. Στο άρθρο, μια σειρά από παραδείγματα επιλεγμένα από την πρώιμη ελληνική ιστορία αναλύονται υπό το πρίσμα της διάδρασής τους με τον κόσμο των ζωντανών. Με βάση ανθρωπολογικές προσεγγίσεις στις έννοιες της υλικότητας (materiality), της εμπρόθετης δράσης (agency), και της προσωποθεσίας (personhood), αναλύονται οι αρχαιοελληνικές τεχνολογίες της αναπαράστασης, και επισημαίνεται ο κοινωνικός ρόλος της ιστορικοτεχνικής κατασκευής (που παραδοσιακά προσλαμβάνουμε ως τεχνοτροπική ιδιοσυγκρασία ή «στιλ») στην πρώιμη ελληνική τέχνη.